1η εßδοµάδα. Σήμερα είμαι ηλικίας μιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είμαι μέρος αυτού του Κόσμου!
1 μηνός. Η μαμά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.
2 µηνών. Σήμερα µε χώρισαν από τη µητέρα. Ήταν ανήσυχη και µε τα µάτια της µε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.
4 µηνών. Έχω µεγαλώσει γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν παιδιά στο σπίτι που είναι σαν τα µικρά μου αδερφάκια και Παίζουµε πολύ.
5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι. Όμως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό.. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στενοχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!
8 µηνών. Είμαι ένα πολύ χαρούμενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι ασφαλής, προστατευµένος... Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, σκάßω στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν κάτι. Άρα, όλα αυτά που κάνω πρέπει να είναι εντάξει!
12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Τα αφεντικά µου λένε ότι µεγάλωσα περισσότερο από ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!
13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να λίγη σκιά όταν έχει ήλιο. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω, γιατί;
15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Δεν µε θέλουν πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου.
16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσει!! Ήµουν τόσο χαρούµενός. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν και ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος. Δεν καταλαßαίνω, γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» - γάßγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο. Δεν σταµάτησαν, µε είχαν εγκαταλείψει!
17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω τον δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και νιώθω χαµένος. Μερικοί καλόκαρδοι άνθρωποι µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου. Αχ, να µε υιοθετούσαν! Θα ήµουνα τόσο καλός και πιστός σκύλος!
18 µηνών. Πριν µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά, σαν τα «µικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα και µια οµάδα από τα παιδιά, γελώντας, µου πέταξε πέτρες, για να δούνε «ποιος σηµαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές, µε χτύπησε στο µάτι και, έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.
19 µηνών. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπούνταν. Τώρα είµαι πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν πάω να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.
20 µηνών. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω τον δρόµο και ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που µε πάτησε. Μακάρι να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µε δυσκολία σύρθηκα στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει έξω στον ήλιο, στη ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Οι περαστικοί ούτε που µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όμως η γλυκιά φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε την γυναίκα, ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε, είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά δεν θα τα καταφέρει. Καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα στα µάτια, συµφώνησε. Όσο µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ. Ενώ αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».
φωτογραφία: www.yorkshire-terriers.net
«Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισµό ο άνθρωπος απέκτησε µια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσµατα που ζουν γύρω του στο ζωϊκό ßασίλειο. Χωρίς να είναι ικανοποιηµένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο, άρχισε να ßάζει ένα κενό µεταξύ της φύσης του και της φύσης των ζώων. Αρνήθηκε την κτήση µιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως σύµßολο µια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε µία θεϊκή πτώση, η οποία του επέτρεψε να καταστρέψει τον δεσµό της κοινωνίας µεταξύ αυτού και του ζωικού ßασιλείου»(Sigmund Freud).
Την εκτός λεκανοπεδίου Αττική κάποιοι αντιλαμβάνονται όχι μόνον ως πίσω αυλή της Αθήνας, στην οποία επιδιώκουν επιπλέον να οδηγούν και όλα τα σκουπίδια τους αφού δεν έμαθαν έγκαιρα την ανακύκλωση, αλλά και ως περιοχή εγκατάλειψης των προσωρινών τους κατοικιδίων ζώων δίκην ανευθυνότητας, συναισθηματικής και άλλης προχειρότητας. Αμφιβάλλω εάν υπάρχει άλλος τόπος στην ευρωπαϊκή ήπειρο με τόσα αδέσποτα ζώα και τους ποικίλους κινδύνους που αυτά εγκυμονούν. Κι όμως αυτοί που τα εγκαταλείπουν περνούν εδώ τα καλοκαίρια και τις αργίες τους, κι όμως μας επισκέπτονται τα ηλιόλουστα σαββατοκύριακα αφήνοντας πίσω απορρίμματα, αναμμένα τσιγάρα στο δάσος και αδέσποτα άτυχα ζώα, σε σημεία που ακόμη το μάτι ανθρώπου δεν φτάνει, για ν' αποκαλύψει τις ενοχές τους. Κι αυτά τρέχουν απελπισμένα πίσω από το αυτοκίνητο που επιταχύνει όπως ο κλέφτης, με όλη τους τη δύναμη, ώσπου τελικά να πλησιάσουν φοβισμένα, εμάς τους μονίμους κατοίκους, να μας θυμίσουν τις δικές μας ενοχές, όταν αφήναμε το κλινόν άστυ αναζητώντας καλύτερη ποιότητα ζωής, λιγότερη αδικία και περισσότερη μεγαθυμία που θεωρητικά προσφέρει η υπέροχη φύση. Αλίμονο, τη βρήκαμε άραγε; «Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο όµως, γι’ αυτό το ένα που σώζεις, είναι ο κόσµος».
Νίκος Γιαννής, 10.02.2009
Περιφέρεια Αττικής