Αγαθά. Τα συσσωρεύουμε ασταμάτητα είτε τα έχουμε πραγματικά ανάγκη είτε όχι.
Αναπτύσσουμε συναισθηματικούς δεσμούς με αυτά, ακολουθούμε τη λογική που χαρακτηρίζει το αγοραστικό μάρκετιγκ του 20ού αιώνα και εκφράζεται παντού. Τώρα όμως που η οικονομική κρίση έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, τα ερωτήματά γύρω από τις αγοραστικές μας συνήθειες πιέζουν εκ νέου. Παράλληλα, η ανάπτυξη των κοινωνικών δικτύων όπου άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συγκεντρώνονται γύρω από ένα κοινό θέμα ενδιαφέροντος, έχει δώσει νέα διάσταση στον τρόπο που μπορούμε να καταναλώσουμε. Μπορεί πολλές σελίδες να προτείνουν σύγκριση τιμών ή δυνατότητα αξιολόγησης προϊόντων από τους χρήστες της ενώ άλλες παρέχουν εκπτωτικά κουπόνια στα μέλη της, υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που είναι πρωτοποριακό: μπορούμε να έχουμε όσα θέλουμε χωρίς να μας ανήκουν πραγματικά. Μιλάμε για τη συνεργατική κατανάλωση, που δεν είναι μια βραχυπρόθεσμη τάση, αλλά μια ισχυρή πολιτιστική και οικονομική δύναμη, και παροτρύνει να ανακαλύψουμε εκ νέου, όχι μόνο τι καταναλώνουμε, αλλά και το πώς καταναλώνουμε. Η Αυστραλέζα Ρέιτσελ Μπότσμαν (Rachel Botsman) μελέτησε εκτενώς το θέμα, υπολόγισε τις επιπτώσεις του στην οικονομία, στο περιβάλλον ακόμα και στη νοοτροπία και το 2010 έγραψε μαζί με τον Ρου Ρότζερς ένα σχετικό βιβλίο με τίτλο What’s Mine is Yours : The Rise of Collaborative Consumption (Ό,τι είναι δικό μου είναι δικό σου : η άνοδος της συνεργατικής κατανάλωσης). Θα μπορούσε να συνοψισθεί στην πρόταση “Η ισχύς εν τη ενώσει: η πρόσβαση είναι καλύτερη από την ιδιοκτησία”.
Όπως εξηγεί η οικονομική κρίση δεν μας ωθεί μόνο να πληρώσουμε λιγότερο για το ίδιο αντικείμενο, μας ωθεί να προσπαθήσουμε να μην έχουμε κάν ανάγκη το αντικείμενο αυτό, αλλά να διαχωρίζουμε τη χρήση του από την κατοχή του. Δεν χρειάζομαι τόσο ένα τρυπάνι, που θα χρησιμοποιήσω το πολύ για 12 με 13′ σε όλη τη ζωή μου, αλλά χρειάζομαι απλά να κάνω μερικές τρύπες στον τοίχο μου. Γιατί να μη μπορώ να το δανειστώ ή να το νοικιάσω; Η ίδια λογική ισχύει για ένα βιβλίο, για ένα αυτοκίνητο, μια ακριβή τσάντα κτλ.
Έτσι, στην περίπτωση της αυτοκίνησης εταιρείες κοινής χρήσης ιδιωτικών αυτοκινήτων όπως είναι το Streetcar ή το Zipcar, έχουν συναντήσει μεγάλη αποδοχή στις Η.Π.Α. και στην Ευρώπη. Πληρώνεις μια μηνιαία χρέωση για ενοικίαση αυτοκινήτων με την ώρα, πράγμα σαφώς οικονομικότερο από το να συντηρείς ένα δικό σου όχημα και επί πλέον σε πολλές πόλεις του κόσμου σου προσφέρονται «εξπρές» λωρίδες κυκλοφορίας ή εκπτώσεις στα διόδια. Η συνεργατική κατανάλωση εφαρμόζεται επίσης με επιτυχία στην ανταλλαγή ρούχων, μεταξύ χρηστών του Facebook, αλλά και στην ανταλλαγή κάθε είδους προϊόντος ή υπηρεσίας μέσω κάποιας ειδικευμένης κοινωνικής πλατφόρμας δανεισμού. Η πλατφόρμα χρηματικού δανεισμού Zopa, παρακάμπτει τις τράπεζες και κάθε μεσάζοντα, και καλεί οποιονδήποτε να γίνει δανειστής βρίσκοντάς του έναν δανειζόμενο οπουδήποτε στον κόσμο. Αγορά αναδιανομής, που μεγαλώνει τον κύκλο ζωής ενός προϊόντος και κατά συνέπεια μειώνει τα απορρίμματα, είναι η πλατφόρμα ανταλλαγής Swaptree. Καταναλώνοντας λιγότερα νέα προϊόντα, μειώνεις τον αντίκτυπό σου σε διοξείδιο του άνθρακα, ελαφρύνεις τις οικονομικές σου επιβαρύνσεις και ανακαλύπτεις τη χαρά και τη δύναμη του να μοιράζεσαι.
Οι κοινωνίες μας φαίνονται έτσι λιγότερο εγωιστικές, με πολίτες όχι τόσο ατομιστές, καχύποπτους, μπλοκαρισμένους σ’ έναν τρόπο αντίληψης αφού η συνεργατική κατανάλωση έχει έναν κοινό παρονομαστή: την εμπιστοσύνη. Από μια κοινότητα αναγκών δημιουργείται μια κοινότητα δεσμών, όπου οι παλιοί παθητικοί καταναλωτές εξελίσσονται σε ενεργούς πολίτες, φτιάχνουν μια ομάδα ομότιμων συνεργατών, χωρίς πλέον την ανάγκη μεσάζοντα. Μια κίνηση μοιράσματος, υπαρκτή, που επιταχύνεται απίστευτα χάρη στο διαδίκτυο.
"Τώρα, ως τελευταία σκέψη, πιστεύω ότι είμαστε πραγματικά σε μια περίοδο όπου ξυπνάμε από αυτό το τεράστιο μεθύσι της κενότητας και της σπατάλης, και κάνουμε ένα άλμα για να δημιουργήσουμε ένα πιο βιώσιμο σύστημα κατασκευασμένο για να εξυπηρετήσει την έμφυτη ανάγκη μας για κοινωνική και ατομική ταυτότητα. Πιστεύω ότι θα πρέπει να αναφέρεται ως μια επανάσταση, να το πω έτσι – όταν η κοινωνία, αντιμέτωπη με μεγάλες προκλήσεις, έκανε μια ριζοσπαστική αλλαγή, από τη μεμονωμένη απόκτηση και δαπάνη προς μια εκ νέου ανακάλυψη του συλλογικού συμφέροντος. Και εμένα η αποστολή μου είναι να κάνω την κοινή χρήση «κουλ». Να την κάνω δημοφιλή. Γιατί πιστεύω πραγματικά ότι μπορεί να διαταράξει τα παρωχημένα επιχειρηματικά μέσα, να μας βοηθήσει να υπερπηδήσουμε τις σπάταλες μορφές της υπερ-κατανάλωσης και να μας διδάξει πότε το «αρκετό» είναι πραγματικά αρκετό."
Πηγή: http://peopleandideas.gr